Baxian, Bats en Bruiloften... Pakelan - Hualien

Dank u, dank u.....jullie mogen me feliciteren!
Vandaag ben ik getrouwd met een taiwanese schone!
Ik trouw wat af....vorig jaar december nog met Siri en nu weer met een uitermate charmant Taiwaneesje!
Straks meer daarover, laten we bij het begin beginnen...om precies te zijn 05.30u vanmorgen.

Wekkertje liep zo vroeg af om op het strand naar de opkomst van de zon te kijken...
In eerste instantie zag ik het niet zo zitten, ik heb gvd vakantie!
Normaal loopt door de weeks de wekker ook om 05.15 af... We zijn toch maar even eruit gegaan en en naar buiten gelopen.
We waren ruim op tijd, het was al licht maar de zon was nog achter de horizon.
Wat een prachtig gezicht toen die grote oranje bol vanuit de zee opsteeg....het geraas van de golven op de rotsen... het ruisen van de bladeren aan de bomen.....heerlijk!
We hebben een uurtje ademloos op het strand gestaan/gezeten/gehangen om van al het moois te genieten.
Om half zeven zijn we weer even terug in bed gekropen, het ontbijt was toch immers pas om half acht dus dat uurtje hebben we nog meegepakt.

Na een goed ontbijtje, geserveerd door de eigenaar van de Boathouse zelf, en een viool concert van Henry de gids zijn we weer verder gereden.
Het was een een beetje bewolkt geworden maar de temperatuur zat nog steeds op 27 graden. Onderweg zijn we nog even gestopt bij de Baxian Cave, een grot volgepropt met religieuze
beelden. Mooi om te zien, normaliter loopt er ook een monnik rond die nogal redelijk opdringerig mensen probeert te bekeren. Gelukkig is die vandaag niet aanwezig dus we kunnen rustig even lekker rondneuzen. Ik heb nog een paar mooie fotootjes weten te maken.

De volgende stop was de Moon Cave, een grot waar verschillende soorten vleermuizen zitten.
We zijn met zijn allen in een bootje gestapt en een stukje de grot in gevaren, onder begeleiding van een gids. Henry heeft ons in vloeibaar engels allerlei wetenswaardigheden over de vleermuizen en de grot verteld. Mooi om die beestjes aan het plafond van de grot te zien hangen, en laag over je hoofd te zien scheren...:-)

We vervolgen de reis en besluiten vlakbij ons einddoel nog even lekker te lunchen bij de Sushi Express.
Een heel leuke tent met overal zitjes, en langs die zitjes loopt door de hele zaak een lopende band. Op die lopende band worden bakjes met vers bereide sushi, sashimi, toetjes en nog veel meer gezet.
Als er iets lekkers voorbij komt pak je het schaaltje en eet je lekker je sushi. Aan het eind van de rit worden de schaaltjes geteld, 30 NT$ (0,78 Euri) per schaaltje, en klaar!
Met zijn vijven hadden we 30 schaaltjes aan het eind, dus omgerekend iets meer dan 23 euri..... Daar heb je het bij ons nergens voor!

Daarna zijn we rechtstreeks door gereden naar het eindstation van die dag, hotel "Chateau de Chine" in Hualien.....
Ja, precies....zo sprak ik het ook uit, maar je schrijft Hualien en je zegt Hwaljen.
Chateau de Chine is een hotel wat geinspireerd is door Piet Mondriaan, u weet wel... de in 1872 in Amersfoort geboren kunstschilder en kunsttheoreticus die begin 20e eeuw naam maakte met zijn impressionistische, expressionistische, kubistische en neoplasticistische kunstwerken.
Hallo..? Bent u er nog?....

Ah, mooi!
In ieder geval dus een mooi hotel, met een paar knipmessen die de deur voor je openhouden en je groeten....hello, good evening sir....erg decadent allemaal.
Snel even opfrissen, want de rest van het programma ging bijna van start...een traditionele Taiwanese dansshow en daarna lekker pizza eten bij de Pizza Hut.
Henry legt ons in de auto op weg naar de show waar het over gaat, want we zullen er wel weer geen reet van verstaan.
De show gaat dus over het dagelijkse leven in Taiwan, over werken, familie, tradities en alles wat er bij hoort.....we zullen zien...
We gaan naar een soort theater in de vorm van een circus, een ring met daarom heen tribunes en een soort podium waar de zangers/muzikanten/vertellers van de dansshow staan. We zijn redelijk vroeg, we zitten eerste rang en later stroomt de zaal vol met chinese en taiwanese toeristen...we zijn wederom de enige westerlingen.
Het is een leuke show waarin mannen en vrouwen in traditionele kledij aan de hand van verschillende dansen de verhalen vertellen over het leven van de oorspronkellijke bewoners van het gebied.
De dames en heren doen goed hun best en dansen zich behoorlijk in het zweet onder begeleiding van traditionele muziek en zang.
Er komen een soort lange polsstokken aan te pas die op enkelhoogte worden gehouden en op de maat tegen elkaar aan geklapt worden, terwijl de dansers en danseressen
er tussendoor dansen, iedere keer net op tijd hun voeten terug trekkend....heel indrukwekkend.
Dan stopt de muziek en lopen ze richting publiek.....of er liefhebbers zijn die het willen proberen. Ik word dus ook gevraagd en aangezien ik hier niemand ken en hier ook (voorlopig) niet meer terugkom besluit ik niet de beroerdste te zijn en die chinezen en taiwanezen een gezellige avond te bezorgen door mezelf onsterfelijk voor lul te zetten.
Samen met nog een paar anderen dans ik dus gewoon lekker met die gasten mee tussen die stokken en het gaat me, al zeg ik het zelf, nog redelijk goed af totdat het tempo omhoog gaat en
ik steeds met mijn lompe hollandse boerenpoten tussen die stokken blijf zitten.....Hi-la-risch! Ik hoorde Mika vanaf de tribune er bovenuit schateren.....leuk, lekker die ouwe uitlachen.
Dan mogen we weer gaan zitten...de show gaat verder...

Aan het eind van de show wordt het verhaal over het huwelijk verteld...over de huwelijksvoltrekking, de zegeningen en hoe de bruidegom zijn bruid op een stoeltje op zijn rug draagt.
Twee leuke als traditionele bruid verklede taiwanese dametjes komen de ring in lopen, ieder op zoek naar een bruidegom in het publiek.
De mooiste van de twee komt naar mij toe en vraagt of ik mee wil doen.....en ach, ik ben wederom de beroerdste niet en tegen zo'n mooi meiske kan ik moelijk nee zeggen...
Ik word door een paar heren, ik denk mijn toekomstige zwagers, in traditionele kledij gehesen, inclusief tooi, en mag naast mijn bruidje gaan staan.
Er worden een paar dansjes gedaan, we moeten knielen, we worden door een soort priesteres gezegend met palmbladeren. Ze doet dat door vrij hard met die dingen tegen mijn achterwerk aan te meppen tot groot vermaak van de aanwezige chinese gemeenschap en in het bijzonder de rest van de familie die bijna in hun broek zitten zeiken van het lachen.
Daarna ga ik met mijn bruidje op de foto, doen we nog een gezamenlijk dansje in een grote kring en dan is de show over.
Even 400 NT$ aftikken voor de foto die in een mooi marmeren lijstje zit en we de show was over...helaas mocht ik haar van Nicole niet als souvenir mee nemen... ;-)

Van al dat getrouw had ik toch wel behoorlijke honger gekregen, dus we gingen met de hele club richting de Pizzahut waar we voor weinig onbeperkt van het pizzabuffet mochten snoepen inclusief groentes, fruit, toetjes en drankjes...
Daarna weer terug naar ons knipmessenhotel, nog even een paar lekkere bakkies Caramel Macchiato gescoord bij de 7 Eleven, en toen ging bij mij langzaam het licht uit...
Moe, gesloopt maar voldaan.....trouwen is een intensieve bezigheid...pffff

Wordt vervolgd....