De Taroko kloof.... Hualien

Vandaag hadden we een inspannend dagje.
Op het programma stond een bezoek aan de Taroko kloof.
De andere familie had vandaag geen zin en wilde liever een dagje met elkaar als gezin doorbrengen, lees shoppen...
Misschien wel een beetje begrijpelijk, na de rondreis gaan zij bijna meteen naar terug naar Nederland terwijl wij dan nog twee dagen aan het strand hebben en daarna nog 3 dagen in Taipei.
Maar goed, ze gingen dus niet mee. Wij gingen dus met z'n vijven samen met Henry en Ally.

De Taroko Kloof is een 20 kilometer lange kloof in Hualien County, een soort provincie aan de oostkant van Taiwan.
De kloof is op sommige plaatsen zelfs 1100 meter diep.
In de jaren '50 is er in opdracht van de toenmalige president van Taiwan Chiang Kai-Shek (zonder R en dus niet Chiang Kai-Shrek) een weg aangelegd van de oostkust naar de westkust dwars door de Taroko kloof. Chiang wilde zijn leger, dat in 1949 van het vasteland China met hem was meegevlucht naar Taiwan om uit handen van de Grote Roerganger Mao Zedong te blijven, bezig houden en zette het in voor de aanleg van deze weg. De aanleg heeft ongeveer 4 jaar in beslag genomen en heeft het leven gekost aan 450 manschappen....

Nog niemand in slaap gevallen?......Mooi zo!
Afijn, daar gingen wij dus kijken.....
Wat voel je je klein en nietig als je daar door die kloof rijdt....hoge, steile rotspartijen, diepe ravijnen langs de kant van de weg.
We beginnen met een wandeling op de Shakadang Trail, een mooi, licht klimmend bospad met prachtige uitzichten op het kronkelende riviertje tientallen meters beneden.
Onderweg zien we wilde apen, slingerend in de bomen, met kleine jonge aapjes. Henry vertelt vanalles over de omgeving, over de planten, het ontstaan van de rotspartijen.
Na anderhalve kilometer keren we terug naar het beginpunt in verband met tijdgebrek, er is nog zoveel te zien...
Bij het startpunt moeten we met een stalen trap naar boven naar de doorgaande weg op de brug.
Mika had zich bij de brug verstopt en komt ineens tevoorschijn springen om ons te laten schrikken. Dat lukt hem erg goed!
De schrik is echter nog groter als een stuk rots met een doorsnee van een halve meter naar beneden komt zeilen en neerkomt op de plek waar nog geen minuut eerder mijn kereltje zat verstopt.......je moet er niet aan denken....

Volgende stop is de Swallow Grotto. Eerst halen we bij een stalletje een Bob de Bouwer helm. Iedereen is verplicht om die helm te dragen als je in de kloof de Swallow Grotto bezoekt.
De kans dat er af en toe wat naar beneden komt donderen is sinds de laatste typhoon van vorig jaar behoorlijk toegenomen.
De taiwanezen geven gekscherend de chinese toeristen de schuld, een beetje zoals wij altijd op de duitsers zitten te schelden zamma zegge...
Maar goed...je loopt dus als bouwvakker verkleed langs een afgrond met aan de overkant een steile rotswand met allemaal zwaluwnestjes er in.
In China eten ze die nestjes, die overigens reteduur zijn. Niet zo vreemd als je je bedenkt hoeveel moeite er voor moeten doen om die te "plukken".
Langs de wandelroute staan trouwens overal bordjes dat je niet te lang stil moet blijven staan, in verband met het gevaar op vallende rotsblokken.
Geeft je echt een heerlijk relaxed gevoel hoor, die bordjes....
Aan het eind van de Swallow Grotto route staat Henry weer te wachten met de Mercedes Vito en gaan we op zoek naar een restaurantje want de magen beginnen te knorren.

We stoppen bij een tentje in de kloof, in de middle of ....jazeker! Er waren blijkbaar meer mensen op hetzelfde idee gekomen, maar we konden toch nog een tafeltje bemachtigen.
Na een paar minuten was er nog geen bediening langs geweest en Henry ging op onderzoek uit om een paar minuten later weer terug te komen met de mededeling dat het restaurant niet genoeg eten in huis had... blijkbaar had inkoper een beetje zitten slapen...;-)
Dus dan maar op zoek naar een ander zaakje, Henry wist er nog wel eentje. Henry weet en kent zo ongeveer alles en iedereen in Taiwan heb ik het idee....
Na een paar kilometer komen we bij een drukbezocht tempeltje met een brug ernaast en een pleintje met wat winkeltjes en een beetje groezelig restaurantje.
En ja hoor, Henry loopt linea recta richting het zaakje.... We keken elkaar al veelbetekenend aan en tegelijkertijd vroeg ik me in gedachten af in welk tasje we de Norit ook alweer hadden opgeborgen.
We krijgen een tafel, naast de vrieskist en een schapje waar een rijstkoker op geparkeerd stond.... De lucht die er hangt voorspelt niet veel goeds, maar is volgens Henry afkomstig van de Stinky Tofu, een benaming die ik verder niet hoef uit te legen denk ik.... "Smells bad, but tastes great" aldus onze gids die ik het de afgelopen 2 weken zelf ook niet heb zien eten.
We bestellen een aantal schalen met vlees, noedels, rijst, groenten, omelet, afijn...een hele tafel vol.... En lekker!!!
Om je chopsticks bij op te vreten!

Het middagdeel van de dag begon meteen al goed voor mij....
We gingen een oversteekje maken op een brug, zo'n hangbrug, zo'n wiebelbrug waar maar 8 personen tegellijk op mochten.
De brug was ongeveer 100 meter lang en was gespannen over een kloof van iets meer dan 150 meter diep....
En de mensen die mij kennen weten dat ik hoogtevrees heb.....
Ik heb me niet laten kennen en ben toch gewoon op en neer over de brug gelopen, zo min mogelijk naar beneden kijkend.
Nadat ik het zweet van mijn rug had geveegd en mijn onderbroek had verschoond zijn we weer verder gegaan.
Volgende stop in de kloof: Cihmu Bridge over de Liwu River.
Een mooie rode brug met prachtig uitzicht over de uitgesleten rivier met z'n marmeren wanden.
Wel weer een druk punt hier, toeristtechnisch gezien dan, maar tussen de chinezen en de koreanen door heb ik toch weer wat leuke foto's kunnen maken.

Laatste stop: de Eternal Spring Shrine, een gedenktempel voor de eerdergenoemde gesneuvelde soldaten die de weg hadden aangelegd.
Een behoorlijk fotogeniek plekje wat ook vaak gebruikt wordt op promotie materiaal voor Taiwan.
Prachtig gelegen tegen een berg aan en donders populair bij de toeristen. We gaan via het voetpad naar het tempeltje toe en eenmaal daar aangekomen is het rijtje schuiven om foto's te maken. Maar het is niet erg om te wachten, de aanblik van chinese dames van middelbare leeftijd die in allerlei rare, ongemakkelijke poses op de foto gaan maakt veel goed en tovert een glimlach op ons gezicht.
In het tempeltje zelf hangen marmeren platen met daarop de namen van de gesneuvelde soldaten. Lang zijn we niet binnen; ten eerste kunnen we ze niet lezen en ten tweede worden we zo ongeveer uitgerookt vanwege de wierook die er gebrand wordt. Een stokje wierook aansteken op zijn tijd vind ik wel lekker, maar zodra het zicht minder dan een halve
meter wordt is voor mij de lol er af.

Snel weer terug naar de auto, het is inmiddels bijna 5 uur en het is nog 40 minuten rijden naar het hotel in Hualien.
Op de terugweg zien we een mooi stukje land met een bord erbij, Henry verteld dat het te koop staat.
Ik zeg als grap dat ik eigenlijk wel interesse heb en er een huisje op zou laten zetten maar dat het moeilijk voor me zou zijn om in Taiwan werk te vinden.
Maar Henry verteld me dat het helemaal geen probleem zou zijn, ik zou hier zo als Engelse leraar op een basisschool aan de slag kunnen.
Sterker nog, volgens Henry zouden de scholen me smeken om bij hen Engelse les te gaan geven.
Ally verteld dat er een nijpend tekort aan English teachers is en dat het ook nog eens lekker verdient.
Hmmmmmm.....

Bij het hotel aangekomen zijn we dus echt keikapot zoals de brabanders het zo mooi kunnen zeggen.
We hebben lekker op de hotelkamer wat gegeten en ik...ik ben daarna weer een stukje voor jullie gaan schrijven.
Over onze belevenissen in dit mooie, gekke, heerlijke, speciale land... Het land waar we de afgelopen weken steeds meer en meer van zijn gaan houden...

Slaap lekker straks!